بررسی روش‌های پایدارتر نگه داشتن نانوحباب‌ها
پژوهشگران ایرانی دانشگاه تگزاس به بررسی روش‌های پایدارتر نگه داشتن نانوحباب‌ها پرداختند تا با این کار، تزریق گاز دی‌اکسیدکربن را به محلول‌های نمکی بهینه‌ساز کرده و استخراج مواد ارزشمند از آب‌های حاوی املاح با ارزش را اقتصادی‌تر کنند. از این روش می‌توان مواد مورد نیاز برای ساخت باتری‌ها را از آب‌های شور به دست آورد.
در مقایسه با حباب‌های بزرگتر، نانوحباب‌ها پایداری بیشتری دارند؛ به این معنی که می‌توانند مدت طولانی‌تری بدون ترکیدن در محلول باقی بمانند. به دلیل افزایش پایداری آنها، امکان دسترسی بیشتر به گازها در محلول را فراهم می‌کنند و زمان بیشتری را برای انجام واکنش‌های شیمیایی در اختیار کاربر قرار می‌دهند.
محققان دانشگاه A&M تگزاس به سرپرستی دکتر حمیدرضا سامویی در حال کار روی این نانوحباب‌ها هستند تا درک بهتری نسبت به آنها پیدا کنند. این گروه تحقیقاتی به دنبال این هستند که بدانند چه عواملی در پایداری نانوحباب‌ها نقش دارند. یافته‌های آنها در شماره اخیر The Journal of Physical Chemistry منتشر شده است.
سامویی، استادیار پژوهشی در دپارتمان مهندسی نفت این دانشگاه در این باره توضیح داد: وقتی گاز را در مقیاس صنعتی تزریق می‌کنیم، نمی‌خواهیم گاز تزریقی را هدر دهیم بلکه می‌خواهیم استفاده از آن را برای واکنش‌های شیمیایی به حداکثر برسانیم. هدف اصلی نگه داشتن گاز در محلول برای مدت بسیار طولانی، در حالت ایده‌آل بی‌نهایت است؛ در واقع نگه داشتن گاز در محلول بدون ترکیدن غایت هدف ما است.
محققان در بررسی‌های خود دریافتند که پایداری نانوحباب‌ها عمدتاً بر اساس بارهای الکتریکی آنها و برهم‌کنش‌های بین بار حباب‌ها و حلال است. پایداری نانوحباب نیز تحت تأثیر افزودنی‌ها در محلول قرار می‌گیرد.
توانایی نانوحباب‌ها برای نگه داشتن گاز در محلول، کاربردهای زیادی در دنیای واقعی از جمله تصفیه فاضلاب، هیدروپونیک و ضد عفونی کردن به آنها می‌دهد. هنگامی که از نانوحباب‌ها در کشاورزی هیدروپونیک استفاده می‌شود، گیاهان بزرگتر از همتایان خود که بدون نانوحباب رشد می‌کنند، پرورش می‌یابند. نانوحباب‌ها اجازه می‌دهند تا اکسیژن بیشتری در آب در دسترس باشد و محیط بهتری برای رشد محصولات ایجاد کند.
به نقل از ستاد نانو، درک پایداری نانوحباب قطعه کوچکی از یک پازل تحقیقاتی بزرگتر است. محققان دی‌اکسید کربن را به محلول‌های آب شور تزریق کرده‌اند تا مواد معدنی مختلف را از محلول استخراج کنند. مواد معدنی جمع‌آوری‌شده از این روش در کاربردهای مختلفی مانند باتری‌های لیتیومی و کودهای منیزیمی استفاده می‌شوند.